ဟိုတုန္းက မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလးကို လြမ္းပါဘိေတာ့...

ဟိုတေန႔က မၾကာခဏ ဆင့္ေခၚခံရေလ့ရိွတဲ့ တရားစီရင္ေရး တာဝန္ (Jury Duty) ထမ္းေဆာင္ေနရင္း၊ အမွတ္မထင္ ဖတ္လိုက္မိတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးတို တပုဒ္ေၾကာင့္ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ေနာက္ေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးမိၿပီး ငယ္စဥ္က မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလးကို ဝိုးတိုးဝါးတား ျပန္ေရာက္သြားခဲ့ရတယ္.. အထူးသျဖင့္ အဲ့ဒီထမင္းဝိုင္းက ငါးပိရည္ တို႔စရာေတြ လက္နဲ႔ နယ္ဖတ္ၿပီး အားပါးတရ စားေလ့ရွိတဲ့ မိခင္ႀကီးကို အရမ္းသတိရမိတယ္။ ဒီတသက္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဲ့ဒီထမင္းဝိုင္းေလးကို တန္ဘိုးထားရမွန္း အသိ၊ အလင္းဝင္မိတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ အလြန္ေႏွာင္းေနပါၿပီ။

ဖတ္မိတဲ့ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္က "Rediscovering the joys of shared meals in your household" တဲ့။ ျမန္မာလို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ရရင္ "သင့္မိသားစုအတြင္း လက္ဆံုစားေသာက္ျခင္းရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားကို ျပန္လည္တူးဆြျခင္း" ေပါ့။ အဲဒီေဆာင္းပါးမွာ ခုလိုနိဒါန္းပ်ဳိးထားပါတယ္။ ခုေခတ္ အေမရိကမွာ မိသားစု စုံုစုံညီညီ ဝိုင္းဖြဲ့စားေသာက္ၾကဖို႔ဆိုတာ လြယ္ကူလွတ့ဲ အခြင့္အေရး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ေန႔စဥ္ ဇယ္စက္သလို မ်ားျပားလွတဲ့ အလုပ္ခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ရွည္လ်ားတဲ့ အလုပ္ခ်ိန္နာရီေတြအျပင္ ေခတ္မီနည္းပညာေတြက အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားေတြ စားပြဲမွာ အတူဝိုင္းဖြဲ႔စားေသာက္ဘို႔ တခမ္းတနား အခ်ိန္မယူႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးတဲ့.. ဒါနဲ႔ပဲ ရရာအစာကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ရယူ စားေသာက္ၿပီး၊ လုပ္ကိုင္စရာရွိတာေတြကို ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ရတာကမွ ပိုမိုလြယ္ကူ အဆင္ေျပတယ္လို႔ အထင္ရွိ ေစပါေတာ့တယ္တဲ့ဗ်ာ။

ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္မိသားစု အမ်ားစုကေတာ့ ညစာစားပဲြဝိုင္းမွာ မိသားစု စံုစံုညီညီ ဝိုင္းဖြဲ႔စားေသာက္ရျခင္းကို အလြန္အမင္း တမ္းတၾကပါတယ္။ Barilla က ေကာက္တဲ့ စစ္တမ္းတခုအရ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ၉၃% က ညစာစားခ်ိန္ဟာ မိသားစုတစုအတြင္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ထိေတြ႔ဆက္ဆံေရးမွာ အေကာင္းဆုံး အခြင့္အေရးလို႔ အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္တ့ဲ။ မိသားစုဝင္ေတြ ညစာအတူ မစားျဖစ္ေစတဲ့ အဟန္႔အတားေတြကေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္မတူတာ၊ ကေလးေတြရဲ့ ဗာဟီရကိစၥေတြ အခ်ိန္ကဲြျပားတာ၊ မိသားစုဝင္တခ်ဳိ့ အစားအေသာက္ ေခ်းမ်ားတာေတြေၾကာင့္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီအဟန္႔အတားေတြကိုသာ ေက်ာ္လႊားႏိုင္မယ္ဆိုရင္၊ မိသားစုဝင္တိုင္းအတြက္ ေရရွည္မွာ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစမွာပါတဲ့။ အဲ့ဒီစစ္တမ္းအရ မိသားစုဝင္ေတြနဲ႔အတူ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ မၾကာခဏ လက္ဆုံစားေသာက္ျဖစ္ၾကတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား အမ်ားစုဟာ၊ ဘဝေနထိုင္ေရးရာ အဖက္ဖက္မွာ စိတ္ေက်နပ္မႈေတြ ပိုမိုရရွိၾကတယ္.. လူမႈေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊ ကိုယ္ စိတ္က်န္းမာေရး၊ ဘဝ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေရး အစရွိသည္တို႔မွာ အျခားသူေတြထက္ ပိုျမင့္မားၾကတယ္တဲ့။

အထက္ပါ အခ်က္ေတြအျပင္..

* လက္ဆုံစားေသာက္ျခင္းဟာ မိသားစုလိုက္ အေပ်ာ္ခရီးရွည္ထြက္ျခင္း၊ အတူ ကစားခုန္စားျခင္း နဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းကန္ ဘာသာေရးအခန္းအနား အတူတက္ေရာက္ျခင္း စတဲ့့ အျခားလႈပ္ရွားမႈေတြထက္စာရင္၊ မိသားစုဝင္အခ်င္းခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ထိေတြ႔ဆက္ဆံေရးကို အထိေရာက္ဆုံး အေထာက္အကူျဖစ္ေစတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

* မိသားစု ၁၀ စု အနက္ ၆ စုက မိသားစုဝင္ (သို႔) မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ အဆက္အသြယ္မျပတ္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံလိုေသာ္လည္း၊ အဲ့ဒီလိုလုပ္ဖို႔ရာ အခြင့္အလမ္းမ်ားစြာ မရရွိၾကပါဘူးတဲ့။

* ပုံမွန္ လက္ဆုံစားျဖစ္တဲ့ မိသားစုေတြထဲမွာလည္း အဝလြန္တဲ့ ကေလးေတြ အေတာ္နည္းတယ္လို႔ ဆိုပါေသးတယ္။

"လက္ဆံုစားျခင္းဟာ အစားအေသာက္ခ်ည္း သက္သက္သုံးေဆာင္ရုံမွ် မဟုတ္ပါဘူး.. အခုလို သြားသုတ္သုတ္ လာသုတ္သုတ္ ကမာၻႀကီးမွာ၊ မိသားစုဝင္ အခ်င္းခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ထိေတြ႔ဆက္ဆံေရးအတြက္ အဘိုးတန္လွတဲ့ အခြင့္အလမ္းေကာင္း တခုပါ။" လို႔ မီနီဆိုတာ တကၠသိုလ္ (University of Minnesota) ရဲ့ မိသားစုနဲ႔ လူမွႈသိပၸံဌာန (Department of Family and Social Science) ပါေမာကၡ နဲ႔ မိသားစုေရးရာ ပညာရွင္ တဦးျဖစ္သူ Dr. William Doherty က ဆိုပါတယ္။ "မိဘေတြက အခ်ိန္ယူ ဦးေဆာင္ၿပီး ညစာ ပံုမွန္လက္ဆုံစားေသာက္ျဖစ္တဲ့အခါ၊ သူတို႔ရဲ့ကေလးေတြဟာလည္း ပိုမိုက်န္းမာၿပီး၊ ဉာဏ္ရည္ထက္ျမတ္ကာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔လည္း လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ႀကီးထြားဖံြ႔ၿဖိဳးၾကပါတယ္။" တဲ့။ ေဆာင္းပါးက ဒါေလာက္ပါဘဲ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အေတြးေတြ၊ အေဆြးေတြ တေပြ႔တပိုက္ႀကီး ေပးခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ အသက္ ၇၉ ႏွစ္ျပည့္မွာျဖစ္ၿပီး၊ ေမလ ၂၀ ရက္ေန႔မွာ ဘဝတပါးေျပာင္းသြားတာ ၃ ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ေတာ့မယ့္ မိခင္ႀကီးကို တမ္းတမ္းတတ သတိရမိလိုက္တယ္။ ဟိုး ငယ္စဥ္က ရန္ကုန္ တရုတ္တန္း လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ၊ ေမာ္လၿမိဴင္ ေစ်းထဲမွာမိခင္ႀကီးနဲ႔အတူ ဝိုင္းဖြဲ့ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး (လူပံုလည္မွာ ႀကိဳက္မရွက္ ငတ္မရွက္) ဒူးရင္းသီး စားခဲ့တာ၊ ေရႊတိဂံုဘုရားကရခိုင္တန္ေဆာင္းမွာ ဝါဝင္ဝါထြက္ ဥပုသ္ေန့ေတြမွာ ဥပုသ္ေစာင့္ေလ့ရွိတဲ့ မိခင္ႀကီး ရွိရာလိုက္သြားၿပီး သူကိုယ္တိုင္ခ်က္တဲ့ ငါးခူ မွ်စ္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းရည္နဲ့ ထမင္းလက္ဆံု စားခဲ့ရတာေတြကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိပါေသးတယ္။

ကြယ္.. ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဟိုတုန္းက မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလးကို လြမ္းပါဘိေတာ့...

္